Hunebedden in Drenthe, heidevelden op de Veluwe, slotjes in de Brabantse Meierij: elk landschap is ontstaan uit de wisselwerking tussen mensen en natuur. De cultuurhistorische elementen, structuren en patronen in die landschappen illustreren onze bewoningsgeschiedenis. Ze maken dat je je kunt identificeren met je stad of streek. Dat maakt het behoud ervan voor iedereen de moeite waard.
Cultuurhistorie telt mee
Cultuurhistorie speelt sinds 2012 een volwaardige rol in ruimtelijke processen. Met de komst van de Omgevingswet wordt dat alleen nog maar meer verankerd. Cultuurhistorisch onderzoek is al vaak een onderlegger voor beleidsnota’s, bestemmingsplannen, milieueffectrapportages en natuurontwikkelingsplannen. Met het onderzoek komen we te weten waar wat zit, wat het waard is en hoe de diverse cultuurhistorische waarden samenhangen. Daarmee zijn keuzes te maken: wel of niet bewaren? Ontwikkelen, behouden of allebei?
Ontwikkelen en koesteren
Cultuurhistorie kan een inspiratiebron zijn voor nieuwe ontwikkelingen en plannen extra kwaliteit geven. Daar zijn fraaie voorbeelden van. Erfgoed maakt de omgeving aantrekkelijker, regio’s kunnen zich ermee onderscheiden en het heeft daarbij vaak economische waarde. Voor veel beleidsmakers is cultuurhistorisch onderzoek daarom vanzelfsprekend als input in de ruimtelijke ontwikkeling.
Cultuurhistorisch onderzoek is het vakgebied van disciplines als archeologie, architectuurhistorie, historische geografie en fysische geografie. Zij vullen elkaar aan en leveren tezamen een belangrijke meerwaarde op. Integraal onderzoek noemen we dat.
