Tijdens grindwinning in een oude Maasbedding bij baggerwerkzaamheden in de Maas bij Schipperskerk (Limburg) troffen archeologen van RAAP een molensteen uit de Late Middeleeuwen aan. De molensteen heeft een doorsnede van 1.35 m en weegt meer dan 900 kilo. De steen is gemaakt van tefriet, een vulkanisch gesteente uit de Eifel.
Hoe is de molensteen in een oude Maasbedding beland? In Nederland en Europa zijn vooral windmolens en watermolens bekend. Een bijna vergeten ontwerp om energie op te wekken is de schipmolen. De techniek heeft veel overeenkomsten met watermolens, alleen gaat het dan niet om bouwwerk op het land, maar drijft de gehele constructie in een rivier op één of meerdere pontons. Het schip ligt verankerd in de rivierbedding en het molenrad wordt aangedreven door de stroming van het water. In de Maas bij Maastricht zijn in het jaar 1652 maar liefst acht schipmolens verankerd (zie afbeelding rechtsboven). Nadeel van schipmolens is hun grote kwetsbaarheid. Vele zijn verloren gegaan doordat ze lossloegen van hun ankers, of als gevolg van beschadiging door drijfhout of ijsgang. Heeft een dergelijk ongeval ook plaatsgevonden op de Maas bij Schipperskerk?
